Rozmawiam z krawcem o nowej sukni dla mnie na bal, kiedy ktoÂś bez pukania wchodzi do Âśrodka.Co za brak kultury myÂślĂŞ. PrzyglÂądam siĂŞ dwĂłm dziewczynom, ktĂłre weszÂły wÂłaÂśnie do izby. JednÂą, pierwszy raz widzĂŞ na oczy ale w drugiej rozpoznajĂŞ krĂłlowÂą Elentaari. Dziewczyny wÂłaÂśnie siĂŞ sprzeczajÂą o coÂś.
-Nie ma mowy Philia.
-Owszem jest mowa Elen. W³o¿ysz sukniê. Ten bal ma uczciÌ urodziny twego œwiêtej pamiêci ojca. Powinnaœ zdj¹Ì tê zbrojê i w³o¿yÌ na siebie sukienkê. Zachowuj siê jak dama, jak królowa a nie jak jakaœ rozpieszczona nastolatka-k³óci siê nieznajoma mi dziewczyna.
-Ile razy mam ci powtarzaÌ. To nie jest zbroja-odpowiada jej królowa. Tê k³ótniê przerywa ciche chrz¹kniecie krawca i mój zduszony œmiech.
-W czym mogê pomóc wasza wysokoœÌ?-pyta siê rzemieœlnik
-Potrzebujemy dwĂłch strojĂłw-przerywa, ale pod spojrzeniem swojej towarzyszki kontynuuje-Znaczy siĂŞ dwĂłch sukni-koĂączy lekko zakÂłopotana Elentaari
-Oczywiœcie. Zechc¹ panie mo¿e chwilê poczekaÌ, a ja obs³u¿ê mojego goœcia-mówi i wskazuje na mnie wci¹¿ dusz¹c¹ siê ze œmiechu.
-Dobrze. W takim razie my wybierzemy siĂŞ do piekarni a pan niech zajmie siĂŞ swojÂą pracÂą. NiedÂługo wrĂłcimy i wtedy pogadamy-mĂłwi dziewczyna, ktĂłra prawdopodobnie nazywa siĂŞ Philia i wyciÂąga ksiĂŞÂżniczkĂŞ za drzwi. Jeszcze przez chwilĂŞ sÂłychaĂŚ ich cichnÂące gÂłosy, po czym znikajÂą one w gwarze ulicznej. Nie mogÂąc wytrzymaĂŚ wybucham Âśmiechem. Krawiec teÂż siĂŞ delikatnie uÂśmiecha.
-Ah, no có¿... O czym to ja mówi³em?-pyta siê mnie starzec
-WÂłaÂśnie mĂłwiliÂśmy o sukni na bal dla mnie.
-Ah, oczywiÂście. No wiĂŞc ma panienka juÂż jakiÂś pomysÂł.
-Tak wÂłaÂściwie to chciaÂłabym sukniĂŞ z czarnego jedwabiu. MogÂą byĂŚ ewentualne zÂłote zdobienia ale nic wiĂŞcej. Suknia ma byĂŚ zachwycajÂąca, ale nie jakaÂś strasznie wyrafinowana.-mĂłwiĂŞ i pokazujĂŞ szkic ktĂłry rysowaÂłam dziÂś rano. Krawiec przyglÂąda mu siĂŞ chwilĂŞ po czym kiwa gÂłowÂą.
-Tak, tak. To z pewnoÂściÂą bĂŞdzie wspaniaÂła suknia. Niestety nie mam juÂż na skÂładzie czarnego jedwabiu.
-To nie jest problem. Mam nadziejĂŞ, Âże dostawa bĂŞdzie bardzo szybka-to mĂłwiÂąc wrĂŞczam mu 5 zÂłotych monet. Krawiec patrzy niepewnie na pieniÂądze w swojej dÂłoni ale ze spokojem chowa ÂłapĂłwkĂŞ do woreczka w ktĂłrym pobrzĂŞkujÂą juÂż inne monety.
-Ah, oczywiÂście, oczywiÂście. Suknia bĂŞdzie gotowa na dwa dni przed balem. Czy to panience pasuje?-pyta siĂŞ
-Niech bĂŞdzie. A teraz proszĂŞ braĂŚ siĂŞ do roboty. OczekujĂŞ z pana strony peÂłnej perfekcji-mĂłwiĂŞ i wychodzĂŞ. IleÂż ja muszĂŞ wydaĂŚ pieniĂŞdzy, Âżeby wszystko szÂło po mojej myÂśli. o trudno. Raz siĂŞ Âżyje myÂślĂŞ i udajĂŞ siĂŞ spacerem w stronĂŞ lasu. MuszĂŞ upolowaĂŚ jakiegoÂś duÂżego zwierza, to sprzedam go korzystnie na targu.

-MoÂżesz mi wytÂłumaczyĂŚ, z czego ona siĂŞ tak ÂśmiaÂła?- spytaÂła Philia, kiedy byÂła pewna, Âże czarodziejka jej nie usÂłyszy. Jednak ja miaÂłam wraÂżenie, Âże ktoÂś na Âśledzi. OdpowiedziaÂłam tylko:
-Jak to z czego? Z CIEBIE! I tego twojego straszliwego b³êdu z moim ubraniem. Ja nie noszê zbroi! Zapamiêtaj!
-Ale i tak za³o¿ysz sukienkê- stwierdzi³a moja przyjació³ka.
I wtem nieoczekiwanie ten durny chÂłopak zaczÂą siĂŞ wydzieraĂŚ:
-KSIʯNICZA ELENTAARI PRZYJDZIE NA BAL W SUKIENCE!!!! KSIÊZNICZKA....-urwa³, gdy zobaczy³ mój wzrok. Mój morderczy wzrok. Ale inni tego nie zauwa¿yli, za to ka¿dy ka¿demu zacz± to powtarzaæ...
-Eh- westchnĂŞÂłam- PrzyjdĂŞ w tej sukience.
-Yes, yes, yes!- zaczê³a taùczyÌ i œpiewaÌ Phila. Unios³am rêkê w geœcie, który oznacza³ "Jak siê zara nie zamkiesz, to dostaniesz po ³bie!". Wes³yœmy do piekarni. Od razu rzuci³ siê na mnie sun piekarza, pó³elf.
-Jejku, jak fajnie! BĂŞdziesz w sukience!- wyÂściskaÂł mnie na powitanie.
-Za³ó¿ tak¹ krótk¹ do po³owy ud-us³ysza³am g³os jego siostry.
-PogiĂŞÂło ciĂŞ- stwierdziÂłam, po czym zwrĂłciÂłam siĂŞ w stronĂŞ chÂłopaka- Ridhal, moÂżesz mnie puÂściĂŚ. To, Âże jestes przyjacielem Lathendrotha, nie znaczy, Âże masz przywileje do przytulania siĂŞ ze mnÂą.
Na te sÂłowa chÂłopak natychmiast odsunÂą siĂŞ ode mnie. Philia sprawiaÂła wraÂżenie, jakby miaÂła zaraz powiedzieĂŚ coÂś w stylu: Ah, jakie to romantyczne! DwĂłch chÂłopcĂłw bijÂących siĂŞ o dziewczynĂŞ. TeÂż bym tak chciaÂła. Na szczĂŞÂście wiedziaÂła chyba, jaka bĂŞdzie moja reakcja, wiĂŞc siedziaÂła cicho.
Zakupi³yœmy duzy œwie¿y chleb. Tak ja to tradycyjnie by³o w tej piekarni, dla nam jeszcze ciep³y. Uda³yœœmy siê wiêc do krawca. Na szczêœcie nie by³a tam ju¿ tej rozchichotanej czarodziejki.
-No a wiĂŞc to, Âże idziesz na bal w sukience to prawda, czy plotka?- zapytaÂł siĂŞ mnie krawiec, zanim jeszcze drzwi siĂŞ zamnkĂŞÂły.
-Wygl¹da na to, ¿e prawda- odpowiedzia³a za mnie Philia. Puszy³a w stronê sukien. Wyci¹gne³a jak¹œ szczuplutk¹ i bardzo krótk¹- Masz, przymierz. Westchnê³am, œci¹gne³am mój strój, i za³o¿y³am sukienkê. £e, nie mia³a rami¹czek, zaczyna³a siê lekko nad biustem, i koùczy³ana pewno wczeœniej, ni¿ przed po³ow¹ ud.
-Œwietnie!- klasnê³a w d³onie Philia, zwróci³a siê do krawca- Uszyj sukienkê dla naszej ksiêzniczki dok³adnie tak¹ sam¹, jak jest tutaj. I dpilnuj, ¿eby nikt inny prócz Elen nie ma³ takie samej, jasne? Któraœ ze s³u¿¹cych przynieœie materia³, jak tylko dojdziemy do zamku. A co do mojej sukni, to czy jest ju¿ gotowa?
-Owszem panienko- powiedziaÂł krawiec, po czym udaÂł siĂŞ na zaplecze, by powrĂłciĂŚ z krwistoczerwonÂą sukniÂą. ByÂła nawet taÂłkiem fajna. Ale tylko Philia zaÂłozyÂłaby sukniĂŞ takiego koloru. W ogĂłle czerwony materiaÂł byÂł u nas wielkim rarytasem. KosztowaÂł prawie tyle samo, co czarna satyna.
-Tê suknienkê zabierze tak¿e s³u¿¹ca- doda³a moja kole¿akna- Dziêkujê œlicznie i do widzenia.
-Do widzenia, panienki- poÂżegnaÂł siĂŞ grzecznie krawiec.
-Co siĂŞ nie odzywaÂłaÂś?- spytaÂła mnie, gdy wracaÂłysmy do zamku.
-A co mia³am mówiÌ? Nie za³o¿ê tego.
-Owszem, zaÂłoÂżysz. Ja tak mĂłwiĂŞ, i tak bĂŞdzie!- po czym dÂźgnĂŞÂła mnie palcem wskazujÂącym w Âżebro. OddaÂłam jej. W takim nastroju wrĂłciÂłyÂśmy do zamku.

juÂż koĂączĂŞ, juÂż koĂączĂŞ nie pisaĂŚ!

Ten bal jest niesamowicie sztywny myœlê i dalej rozgl¹dam siê po przyby³ych goœciach. Po chwili wrota do sali balowej otwieraj¹ siê, i wchodzi jakaœ kobieta. Ma ca³kiem ³adn¹ sukienkê ,ale nie w moim stylu. Ona jest bia³a, a ja wolê czerù. Dziewczyna uœmiecha siê do mnie i chwilkê d³u¿ej zatrzymuje wzrok na uszku.No co? To ju¿ nie mo¿na przyjœÌ na bal z pupilem?myœlêPoza tym, co to za jedna i czemu siê do mnie uœmiecha. Widzê j¹ pierwszy raz w ¿yciu. Rozgl¹dam siê dalej. Zauwa¿am królow¹ Elentaari i tê szalon¹ dziewczynê, Philiê. S¹ one otoczone przez t³umek poddanych, którzy ci¹gle coœ paplaj¹ do jej wysokoœci. Ta królowa to musi mieÌ przesrane ¿ycie. Normalnie zero prywatnoœci. Po jakimœ czasie zaczyna robiÌ siê weselej. To z pewnoœci¹ sprawa ogromnej iloœci wina. Niestety ja nie mogê siê zabawiÌ. Niemal ka¿dy elf jaki do mnie podejdzie, ¿eby zagadaÌ albo poprosiÌ do taùca, zostaje niemal natychmiast obwarczony przez Uszka. Wreszcie nie wytrzymujê, kucam i szeptem zwracam siê do mojego jaguara:
-PosÂłuchaj mĂłj drogi. JeÂżeli jeszcze raz warkniesz na jakiegoÂś przystojnego elfa, to nigdy wiĂŞcej nie zabiorĂŞ ciĂŞ na bal. A teraz zachowuj siĂŞ przyzwoicie bo nie dostaniesz kolacji. ZrozumiaÂłeÂś?-pytam. MĂłj kotek zastanawia siĂŞ chilĂŞ po czym kiwa spokojnie Âłbem. WstajĂŞ i pochodzĂŞ do krĂłlowej:
-Witam, wasza wysokoœÌ. Wspania³y bal, zaprawdê.
-DziĂŞkujĂŞ ci. ChciaÂłabym ciĂŞ zapytaĂŚ o imiĂŞ, poniewaÂż spotkaÂłyÂśmy siĂŞ dziÂś u krawca, ale niestety nie byÂło czasu na przedstawienie siĂŞ
-Nazywam siê Francheska Jagoo von Manolo. Jestem czarodziejk¹. Widzê, ¿e wasz królewska moœÌ jednak w³o¿y³a sukniê.
-Tak, tak, ale proszĂŞ nie tytuÂłuj mnie tak. MĂłw mi po prostu Elentaari, dobrze?-Jak sobie Âżyczysz.
W ten sposób prowadzê rozmowê z Elentaari. W koùcu odchodzê i udajê siê do sto³u z przek¹skami. Po kilku chwilach, w momencie kiedy zajadam siê babeczkami jagodowymi, podchodzi do mnie jakiœ facet z bia³¹ sow¹ na ramieniu i zagaduje mnie:
-Czemu tak piĂŞkna kobieta jak pani, stoi sama, bez partnera?
-Poniewa¿ Uszek odstrasza wiêkszoœÌ mê¿czyzn.
-A kim jest ten sÂławny Uszek?- dopytuje siĂŞ gostek.
-Oto on-mĂłwiĂŞ i wskazujĂŞ dÂłoniÂą na jaguara, ktĂłry wyÂłania siĂŞ spod stoÂłu, z umazanym na czerwono pyszczkiem.
-WspaniaÂłe zwierzĂŞ. Czy to jest rzadki okaz jaguara czarnego, ktĂłry podobno jest na wyginiĂŞciu? MyÂślaÂłem, Âże ÂżyjÂą juÂż takie tylko 3- zaczyna paplaĂŚ ten gostek.Ale on przynudza myÂślĂŞ.
-Tak, to wspaniaÂły jaguar. Ale ja traktujĂŞ go nie jak zwierzĂŞ, ale jak najlepszego przyjaciela. DziĂŞki tamu Uszek jest mi bardziej posÂłuszny.
-Ma pani ciekawe podejÂście do zwierzÂąt. AleÂż gdzie moje maniery. przecieÂż ja siĂŞ nie przedstawiÂłem. Nazywam siĂŞ Magnus del Petergate i jestem nadwornym magiem tego krĂłlestwa.
-Ja nazywam siĂŞ Francheska Jagoo von Manolo i rĂłwnieÂż jestem czarodziejkÂą- uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ zalotnie. W koĂącu mam prawo siĂŞ zabawiĂŚ no nie?
-ChwileczkĂŞ, czy pani powiedziaÂła Jagoo von Manolo? Czy to nie jest aby ten sÂłynny rĂłd czarodziejĂłw?
-Tak, oczywiÂście.
-Czyli, pani ojcem byÂł wielki mag Regentus Jagoo von Manolo? Ten, ktĂłry wynalazÂł magiĂŞ teleportacji? PrzecieÂż to jest jeden z najsÂławniejszych magĂłw na Âświecie. MĂłwiono, Âże kiedy umieraÂł, caÂły swĂłj dobytek przepisaÂł cĂłrce po warunkiem, Âże nauczy siĂŞ ona wszelkiej magii Âświata, oprĂłcz nekromancji. Czy to prawda?
-OczywiÂście, choĂŚ to nie byÂł warunek lecz proÂśba. A konkretniej powiedziaÂł, Âżebym uczyÂła siĂŞ jakiejkolwiek magii, bylebym nie dotykaÂła siĂŞ nekromancji.
-InteresujÂąca  historia. Czy moÂże mi pani powiedzieĂŚ coÂś wiĂŞcej na ten temat? Bo widzi pani, ja jestem ogromnie zafascynowany historiÂą magii, a w szczegĂłlnoÂści drzewem genealogicznym pani rodziny.
-AleÂż oczywiÂście. To dla nie Âżaden problem. A wiĂŞc...- i w ten sposĂłb spĂŞdziÂłam resztĂŞ nocy. W koĂącu bal siĂŞ koĂączy, a ja Âżegnam siĂŞ z Magnusem. Wracam do karczmy i idĂŞ do swojego pokoju. NastĂŞpnie starannie zdejmujĂŞ i skÂładam sukniĂŞ, po czym po krĂłtkiej toalecie kÂładĂŞ siĂŞ spaĂŚ. To byÂła dÂługa noc, myÂślĂŞ i niemal natychmiast zasypiam.

-Nie, nie w³o¿ê tego- powiedzia³am Philii widz¹c, co krawiec dla mnie uszy³.
-WÂłoÂżysz, wÂłoÂżysz- powiedziaÂła, wciskajÂąc sukienkĂŞ.
-WyglÂądasz Âśliiiiiicznie!- wykrzyknĂŞÂła Alhana, wpadajÂąc do mojej komnaty.
-Ty przeciw mnie?- spytaÂłam grobowym tonem.
-Ahaa? Patrz, co ci znalazÂłam!- rzuciÂła we mnie czymÂś dziwnym. SpojrzaÂłam na to cuÂś. Niczego mi to nie przypominaÂło, Dziwne jakieÂś?
-Co siê tak na to lampisz?- wykrzywi³a siê moja przyjació³ka. Mia³am ochotê przypomnieÌ jej, ze jestem ksiê¿niczk¹, ale siê powstrzyma³am.- Szpilki to s¹.
-Szpilki? W sensie, Âże co szpilki...?
-Buty-szpilki. ZakÂładaj.- po czym w ogĂłle nie pytajÂąc siĂŞ o zgodĂŞ posadziÂła mnie na krzeÂśle, i zaÂłoÂżyÂła ten wynalazek szatana.
-WyglÂądasz przeÂślicznie- zataĂączyÂła Alhana- LecĂŞ siĂŞ przygotowaĂŚ!- wybiegÂła.
-No, to teraz wstaĂą i pochodÂź trochĂŞ. Musisz siĂŞ nauczyĂŚ chodziĂŚ.
-A co ja robiĂŞ od jakiegoÂś niecaÂłego wieku??? ChodzĂŞ!
-Wiem, ale musisz siĂŞ nauczyĂŚ w TYM chodziĂŚ- skazaÂła na moje buty. Zrezygnowana westchnĂŞÂłam.
Philia naprawdĂŞ okazaÂła siĂŞ dobrÂą nauczycielkÂą, dlatego pó³ godziny mi wystarczyÂło, Âżebym potrafiÂła dobrze chodziĂŚ w TYM czymÂś. Ledwo co usiadÂłam, wpadÂła jedna ze sÂłu¿¹cych krzyczÂąc, Âże juÂż goÂście przyszli, i Âże trzeba juÂż iœÌ. A wiĂŞc wyszÂłam. Kiedy pojawiÂłam siĂŞ na sali balowej, wszystko ucichÂło. WeszÂłam na podwyÂższenie, po czym  zaczĂŞÂłam moja przemowĂŞ:
-Witam wszystkich goÂści zgromadzonych na dorocznym balu. Jak wiecie, jest to rocznica Âśmierci mego ojca. KaÂżdy wie, Âże byÂł on wspaniaÂłym krĂłlem. Uczcijmy teraz jego pamiĂŞĂŚ chwilkÂą ciszy-.....chwila ciszy.....-Na pewno nie chciaÂł by, ÂżebyÂśmy siĂŞ smucili, wiĂŞc.. a co tam! Wszystko ok? Ok. Sprzeciw? Nie widzĂŞ. Dobra, zaczynamy!
I wen oto sposób zaczêliœmy nasz bal. Na pocz¹tku by³o doœÌ sztywno, ale z czasem, jak podali wino, wszystko siê rozluŸni³o. Zaczê³y siê taùce, i wiele innych zabaw. Ja sta³am otoczona przez grupkê dworek, które wcale nie zamierza³y siê ode mnie odczepiÌ. W t³umie ujrza³am t¹ czarodziejkê, która spotka³am u krawca. Ona musia³a zobaczyÌ moje spojrzenie, bo tak¿e ruszy³a w moj¹ stronê. Zaczê³yœmy rozmowê:
-Witam, wasza wysokoœÌ. Wspania³y bal, zaprawdê- uk³oni³a siê lekko.
-DziĂŞkujĂŞ ci. ChciaÂłabym ciĂŞ zapytaĂŚ o imiĂŞ, poniewaÂż spotkaÂłyÂśmy siĂŞ dziÂś u krawca, ale niestety nie byÂło czasu na przedstawienie siĂŞ
-Nazywam siê Francheska Jagoo von Manolo. Jestem czarodziejk¹. Widzê, ¿e wasz królewska moœÌ jednak w³o¿y³a sukniê.
-Tak, tak, ale proszĂŞ nie tytuÂłuj mnie tak. MĂłw mi po prostu Elentaari, dobrze?-zapytaÂłam z nadziejÂą.
-Jak sobie Âżyczysz.- OdeszÂła, w poszukiwaniu nastĂŞpnej osoby do rozmowy.
Dalej, napadÂła mnie Philia:
-MĂłwiÂłam, ci, jaki ten bal bĂŞdzie fajny?? MĂłwiÂłam ci, nie? No rzeÂż ci mĂłwiÂłam...?
-MĂłwiÂłaÂś, mĂłwiÂłaÂś. Philio, czy przypadkiem nie za duÂżo wypiÂłaÂś???
-Nie, patrz, ktoÂś siedzi na twoim tronie!
-Serio?- odwróci³am siê i ujrza³am ch³opaka, który... no dos³ownie rozwali³ siê na moim fotelu. Ruszy³am w jego stronê. I na sam koniec, kiedy mia³am ju¿ wejœÌ na ostatni schodek, wyrznê³am siê, i wpad³am w rêce ch³opaka.
-Moja droga- usÂłyszaÂłam znajomy gÂłos- Nie powinnaÂś piĂŚ tyle na balach...
-LatuÂś, to byÂło tylko 20 kielichĂłw...
-No, mnie siê czepia, a sama siê upija na ko³ek- Oburzy³a siê moja przyjació³ka.
-Daj spokĂłj, wtuliÂłam siĂŞ w Ltusia, to jest w Latchendrotha, i poszÂłam spaĂŚ... ^^


Nie miaÂłam pomysÂłu na koĂącĂłwkĂŞ..